Paulo Coelho doet het weer…in een boek over zichzelf en zijn leven. Een tikkeltje autobiografisch, moeilijk te bepalen welke stukken fictie zijn. Die autobiografie maakt dat ik minder fan was van dit boek, dan ik gewoonlijk ben van zijn werken. Ik kon hier en daar een vleugje arrogantie bespeuren, wat me af en toe stoorde. Dit staat haaks op hoe ik gewoonlijk reageer op arrogante mannen in real life. Go figure…
De zon op mijn snoet, de benen languit in de chaise longue, un bicchiere de vino rosso in de ene hand, de Zahir in de andere. En wanneer ik mijn blik verhief, verdwaalde die tussen de olijfbomen. Je kan in een slechtere setting dan bij Pian della Bandina in Citta Della Pieve (Umbria, Italia) dit boek lezen.
BESLAG OP JE GEEST
Word jij soms ook tot waanzin gedreven door iets of iemand die, wanneer je ermee in contact komt, langzaam beslag legt op je gedachten zodat je je uiteindelijk op niets anders kan concentreren? Dat kan een heiligheid zijn of…pure waanzin. Bij mij zijn het vaak ideeen, die ik in mijn hoofd tot in de detail uitwerk en het niet eerder loslaat dan wanneer het ‘af’ is. Ik kan me er soms in verliezen. En heel af en toe kom ik zo ook iemand tegen, die beslag legt op mijn denken en mijn doen en mij helemaal tot waanzin drijft omdat die alle ideeen en plannen, die in mijn hoofd zitten, in het niets laat opgaan.
Maar wat doe je met zo iets of iemand? Hoe ga je ermee om? Hoe zorg je dat je weer controle krijgt over het denken? Door de verhalen af te maken. Er is niets ergers dan een onafgemaakt verhaal. [net waar ik goed in ben, omdat ik soms de moed niet heb om verder te gaan dan het verhaal in mijn hoofd, uit schrik voor de afloop]
DE BANK DER WEDERDIENST
Volgens Coelho bestaat er zoiets als de Bank der Wederdienst. Onze economie draait op financiele instellingen, onze maatschappij op wederdienstinstellingen, al dan niet contractueel vastgelegd en met een wisselwerking tussen beide instellingen. Dat kan positief zijn of net niet. Het goede hieraan is, dat je dan kan rekenen op de hulp van anderen wanneer jij een wederdienst nodig hebt (omdat men jou gunstig gezind is of omdat men contractueel gebonden is). Ons werk is een voorbeeld van een contractuele wederdienst. Ons karmagezindheid is het andere. Hoewel we in het Westen karma vaak op een verkeerde wijze gebruiken, is het wel een manier om dit gegeven duidelijk te maken. *voor wat, hoort wat* We helpen iemand met de verwachting dat we op onze beurt ooit ook geholpen zullen worden. De werkelijke werking van karma is verschillend van deze omschrijving, maar daar zou ik een heel artikel aan kunnen wijden, dus houdt het karmaonderwerp hier nu voorlopig op.
Iemand bewijst jou een dienst en vanuit een gevoel van verplichting ga je een wederdienst bewijzen. De sociale druk is dermate hoog dat men niet snel zijn verplichting niet gaat nakomen. Zo bouw je immers vertrouwen op. Vertoon je vrijbuitersgedrag, dan krijg je een slechte reputatie en zal niemand jou nog ooit een wederdienst bewijzen.
HOE ZIEN WIJ ONSZELF?
En waarom is dat zo, dat we schrik hebben van een ‘reputatie’ en van andermans waardering? Is het niet voldoende om onszelf naar waarde te schatten? Waarom zien we onszelf door de ogen van anderen? Dit brengt me bij het verhaal van de twee brandweermannen.
Twee brandweermannen gaan een bos in om een brand te blussen. Wanneer ze klaar zijn, het bos uitkomen en naar een beek lopen, zit het gezicht van de ene onder de as en is het gezicht van de ander proper. Wie denk je dat zijn gezicht in de beek gaat wasssen? … de propere!
Degene met een vuil gezicht kijkt naar zijn kompaan en hij denkt dat hij er net zo uitziet. En omgekeerd, diegene die een schoon gezicht heeft, kijkt zijn vriend aan en ziet dat die een en al roet is. Hij denkt bij zichzelf: “Ik ben vast ook zo vuil, ik moet me wassen”.
HET (R)ECHTE PAD
Wanneer je de paperback bekijkt, zie je de afbeelding van een spoorrail. Daar heeft Coelho ook een mooi metafoor rond bedacht. Een pracht van een metafoor. Over onze visie op regels of relaties.
Trainrails, parallel lopend, steeds dezelfde afstand, van begin tot einde. Men blijft wie ‘em is, bij aanvang, halverwege, tot op het einde. Relaties werden lange tijd beschouwd te lopen als trainrails. Waarom? Omdat iemand ooit die regels zo heeft opgemaakt.
De Zahir waar hier sprake van is, wordt samen met de mens geboren en begint zijn regels op te leggen, die geëerbiedigd moeten worden. Mensen die dat niet doen, die anders zijn, zijn gevaarlijk. We moeten trouwen, kinderen krijgen,… De liefde is gering: net voldoende voor 1 persoon. Waarom is dat? Is er niet voldoende liefde voor iedereen? Wanneer mensen trouwen nemen ze bezit van het lichaam en de geest van de ander. We hebben een hekel aan het werk dat we doen, maar blijven het wel doen. We maken deel uit van een georganiseerde maatschappij en als ieder zou doen wat ie leuk vindt, dan komt de wereld niet vooruit. We mogen onze gevoelens niet uiten, want dat is een teken van zwakte. We mogen geen ‘nee’ zeggen, maar zoveel mogelijk ‘ja’, want zo houden ze meer van ons en is de kans op overleving groter.
Wat anderen denken is belangrijker dan hoe wij ons voelen. Als je je anders gedraagt, word je uitgesloten, want je zou anderen kunnen besmetten met het ‘anders zijn’ en desintegratie van de maatschappij op die manier bevorderen.
We moeten op vastgelegde tijdstippen eten, ook al hebben we geen honger. We moeten ons kleden volgens de mode, vrijen of we nu zin hebben of niet. Onze kinderen moeten in onze voetsporen treden, wij zijn immers ouder en weten hoe het leven is. Dingen leren die we nooit zullen gebruiken; nooit onze ouders verdriet doen, zelfs als het betekent van alles afzien wat ons gelukkig maakt. De muziek nooit hard zetten, nooit hard praten, niet in het openbaar huilen, want ik ben de almachtige Zahir, degene die de regels van het spel heeft vastgelegd, de afstand tussen de rails, het idee over wat succes betekent, de manier waarop we moeten liefhebben en de kost die we daarvoor moeten betalen.
#hoeabsurdlevenwij ??
Uiteindelijk moet ik toegeven dat ik het een geweldig inspirerend boek vond. Het deed mij nog maar eens de dingen des levens in vraag stellen. Al deze boekfragmenten staan gegrift in mijn *little black book of insights*, die ik af en toe graag herlees.
Wil jij ook geïnspireerd worden en meer van dit lezen? Je kan dit boek heel makkelijk op bol.com vinden, hierbij de link.
Veel leesplezier en vertel mij zeker wat jij er van vond en welk boekdeel jou is bijgebleven!
Lost and Searching 