Het zat eraan te komen. Of ik het zelf geloof of niet, dat laat ik in het midden. Maar tot op heden heb ik hiermee niemand weten te verrassen, tenzij zij die mij nog niet (goed) kennen.
Ik zou het een kans geven, dat oude leventje van me. En dat heb ik gedaan. 4 maanden lang. Nou werd het hoog tijd om te luisteren naar dat stemmetje binnenin.
Ik herinner me zondag 19 juni, de dag voor ik weer zou gaan werken in Brussel. Op de bbq van mijn nonkel, vraagt mijn vader hoe het met me gaat. Hij kreeg tranen als antwoord. Aruba speelde toen nog. Het dilemma, de twijfels.
Intussen ben ik meer dan 3 maanden aan het werk. Heel anders dan voordien. Weer een ander bureau, in een ander gebouw, langs nieuwe mensen, onder nieuwe bazen, voor een ander bedrijf en tenslotte…voor aan ander merk. Ja nog steeds Vivabox, maar zoals ik het voorbije jaar veranderd ben, zo heeft Vivabox ook een transformatie ondergaan.
Van dagenlang rondtrekken met de rugzak, dagelijks nieuwe mensen, interessante gesprekken, steeds nieuwe indrukken, naar 9u op een stoel zitten en naar een scherm kijken. Mijn nek en rug waren er minder blij om. Osteopaat tot gevold en niet enkel voor de fysieke pijn. De emotionele drong nog dieper. Spanningen en slapeloze nachten tot gevold. Geen zin om de dag te beginnen en elke dag werd een strijd. Een strijd die ik niet meer wilde strijden. Mijn lichaam alarmeerde me meermaals: “Stop die gekheid”.
Woensdag 28 september heeft de tijdlijn gehaald. De dag waarop het tij keerde. Mijn ontslagbrief lag klaar.
Volgende week: waarom en wat nu?!
Lost and Searching 