Geduld is een mooie deugd
Ik was gewaarschuwd dat je op de luchthaven in Rome wel eens lang kan wachten op je huurauto. Met die ingesteldheid liep ik op de desk van Maggiore af. Braafjes neem ik een ticket. 3 wachtenden voor me.
Nou, geduldig als ik was, begon ik na een half uur wel ongeduldig om me heen te kijken. Waar hangen die 3 anderen dan uit? Niemand te bespeuren. En aan de Maggiore desk was de bedrijvigheid ver zoek. Ik merkte regelmatig op hoe de bedienden mijn vragende blik pijnlijk negeerden. Wel werd er enkele keren gefluisterd en zag ik ooghoeken mijn kant op priemen.
Na 40 minuten was ik het zat. Zal ik mijn Roemeens temperament even bovenhalen? Die komt namelijk dicht in de buurt van het Italiaanse, dat beloof ik je. De yogi in mij bracht me tot bedaren en met een zacht piepend stemmetje ging ik me excuseren:
Buona sera senorita, is this desk closed?
No miss, can I help you?
Nou ja…graag!
En nog eens een uur later zat ik achter het stuur van mijn Fiat Panda. Cruisen langs de Autostrada del sole, in de richting van Firenze.
Lost and Searching
Terwijl ik Rome net achter me liet, zag ik in de verte een schouwspel van bliksem. “Als ik daar maar niet naartoe hoef”, maakte ik me nog de bedenking.
Een uur later zat ik middenin een wolkbreuk. Mijn vergeten nachtblindheid liet zich van haar beste kant zien. Ik kon niet anders dan achter een busje blijven rijden om zo zijn rode lichten te volgen. Enkel op die manier zag ik waar de autostrada naartoe kronkelde. Vertrouwen op mijn eigen zicht, bracht vele rimpels rond mijn ogen en een sluimerende hoofdpijn.
Eens de autostrada verlaten, belande ik in “the middle of nowhere”. Wellicht zat ik in bewoond gebied, maar de duisternis liet anders vermoeden. Geen straatverlichting, geen verkeerslichten, af en toe een kruispunt en geen tegenliggers te bespeuren. En nog steeds vergezeld van de gietende regen.
Hoera, mijn hart maakt een sprongetje wanneer de telefoon overgaat! En daar was Guido, de echtgenoot van Liesbeth, mijn gastheer en -vrouw. We stelden samen de gps opnieuw in (lees: ik ging helemaal verkeerd rijden anders) en 10 minuten later zag ik enkele grootlichten in een smal landweggetje me tegemoetkomen. Saved by the bell. Letterlijk.
Ontwaken in paradijs
Bijna de klok rond geslapen. Angst vreet energie.
Matje uitgerold, gemediteerd onder de Italiaanse zon.
Liesbeth geeft me een rondleiding op het landgoed en maakt me eigen met de regels des huizes. De komende 2.5 dagen neem ik de leiding over het huishouden en zal ik 2 tienerdochters en een opaatje verzorgen.
Diezelfde avond krijg ik een rondleiding in het aanpalend stadje Citta Della Pieve, waar we na een stadswandeling bij 2 heerlijke oude dametjes dineren en later van het lekkerste ijsje van de streek smullen (bij Roxana, toevallig ook een Roemeense meid).
Citta Della Pieve
- Het smalste straatje van Italië
- De safraanstad
- Thuisbasis van Colin Firth
- Geliefd door Belgen en Nederlanders
- Mijn oase van rust
Het verhaal gaat als volgt: door een burenruzie wilden de inwoners van 2 aanpalende woningen niet dat hun huizen elkaar raakten, dus legden ze ertussen een nauwe straat aan. De straat is amper 50cm breed. Breedgeschouderde mannen onthoudt u van een doortocht, tenzij zijdelings.
In de loop der jaren heeft het straatje de bijnaam “Woman Kissing Alley” gekregen. Je kan als het ware de vrouw in het andere huis kussen als je uit het raam van het ene huis leunt. Verliefde stellen kunnen het straatje in kruipen en dicht tegen elkaar kruipen voor een hartstochtelijke zoen. Het zou geluk brengen…
Citta Della Pieve is samen met Cascia, de thuisbasis voor de saffraankweek. Deze gele aphrodisiac zou nog duurder zijn dan goud. Ik popel al om een typisch lokaal gerecht met saffraan te proeven!
Ik kijk uit naar mijn volgende uitje in CDP, waar ik mogelijks tegen Colin Firth aan loop. De Bridget Jones acteur zou hier naartoe geemigreerd zijn. Ik geef hem geen ongelijk! Mijn gastvrouw heeft hem al mogen spotten.
De trotse eigenaars van Pian della Bandina, Guido en Liesbeth, verwelkomen jaarlijks Nederlandstalige gezinnen en stellen. Nu al beginnen de boekingen binnen te stromen voor volgend jaar! Hoe kan het ook anders…Liesbeth zorgt voor een hartelijk ontvangst, kookt heerlijk en wacht je op met een warm bordje (zelfs om 23u!). Verder organiseren ze activiteiten vor hun gasten en hebben ze Pomario als buren. Een organische wijnbouw waar ik de komende dagen een dagje hoop mee te draaien (en vooral smaaktesten uitvoeren).
Het is ook zo interessant gelegen! Op 2,5u rijden van de Fiumicino luchthaven in Rome, even ver tot Firenze. Daar tussen en omstreken heb je Perugia, Montepulciano (!), Sienna en je ligt een steenworp van Citta Della Pieve. Het landgoed ligt echter ver genoeg van de nationale weg, waardoor het enige dat je hoort fluitende vogels, zoemende bijen, een blaffende Rocco en af en toe een kweepeer die uit de boom valt. En af en toe zie je Italianen met een mandje voorbij wandelen, die net op paddestoelen of truffel zoektocht zijn geweest.
Een plek om te onthaasten
Ik ben verliefd! Ik kan me hier een toekomst voorstellen. Ik nodig jullie binnen 10 jaar uit op mijn landgoed, waar jullie Ady’s Kitchen geserveerd krijgen, ’s ochtends yogales, ’s avonds meditatie, tussendoor Reiki of relaxatie.
Mijn man die me ’s morgens “Buongiorno principessa” toeroept en een dochtertje met blonde krulletjes die tussen de olijfbomen huppelt…
Wees welkom!
Lost and Searching 